uprawa storczyka

Falenopsis to rodzaj roślin z rodziny storczykowatych (Orchidaceae), który obejmuje około 70 gatunków występujących naturalnie w Azji południowo-wschodniej i północnej Australii.

Falenopsis (Storczyk, Orchidea)

Rośliny te są łatwe w uprawie i cechują się długotrwałym kwitnieniem, ich kwiaty są okazałe, różnobarwne, niektóre wydzielają zapach. Dlatego należą do popularnych roślin ozdobnych uprawianych w pomieszczeniach. W ofercie handlowej i uprawie znajduje się kilka tysięcy odmian, które stanowią 3/4 obrotu handlowego storczykami na świecie. W ciągu sezonu falenopsis wypuszcza zwykle do 2 nowych, grubych i gładkich liści. Na długich pędach wyrastających z kątów liści pojawiają się liczne, prześliczne kwiaty, które stanowią największą ozdobę rośliny.

Stanowisko
Falenopsis nie ma dużych wymagań świetlnych. Przy zbyt silnym nasłonecznieniu i niedostatecznej wilgotności – liście się marszczą i mogą ulec przypaleniu, a jeśli wilgotność jest duża – twardnieją i ich wzrost jest zahamowany. W przypadku pomieszczeń najlepsze warunki rośliny te mają na oknach o wystawie wschodniej i zachodniej. Storczyki uprawiane od strony południowej wymagają przesłony rozpraszającej intensywne promienie (np. firany lub rolety). Przy niedostatecznym oświetleniu wzrost roślin jest ograniczony i rośliny nie kwitną. Rośliny tego rodzaju wymagają też stanowiska ciepłego i źle znoszą spadki temperatur poniżej 15 °C. Szczególnie wrażliwe są pąki kwiatowe, które opadają po schłodzeniu poniżej 15 °C. Rośliny najlepiej rosną przy temperaturach nocnych wynoszących od 16 do 20 °C i dziennych z zakresu 21–29 °C. Spadek temperatur jest konieczny do inicjowania kwitnienia, które następuje po 90–120 dniach. Rośliny przetrzymywane stale w wysokiej temperaturze zazwyczaj nie zakwitają.

Wymagania

PODŁOŻE:
Rośliny z rodzaju falenopsis w naturze są epifitami rosnącymi na drzewach, przez co mają specyficzne wymagania co do podłoża. Najczęściej są to mieszanki w skład których wchodzą: kora, torf wysoki, włókno kokosowe, torfowce, pumeks, perlit czy nawet kłącza paproci.

NAWOŻENIE:
Rośliny nawozi się co kilkanaście dni na stanowisku słonecznym i co 20–30 dni w przypadku roślin rosnących w miejscu słabo oświetlonym lub w czasie niepogody.

WILGOTNOŚĆ:
Powietrze w miejscu uprawy falenopsisa powinno być wilgotne (powyżej 50% wilgotności). Nie należy natomiast dopuszczać do tego by podłoże było stale wilgotne. W celu zapewnienia odpowiedniej wilgotności można pojemnik z rośliną umieszczać na podstawce wypełnionej żwirem i wypełnionej wodą (otwory w dole pojemnika z rośliną nie mogą być jednak zalane). W okresie letnim rośliny te wymagają nieco częstszego podlewania, a zimą rzadszego.

PRZESADZANIE:
Przesadzać zaleca się rośliny dorosłe co dwa lata, młodsze częściej. Najlepiej robić to wiosną lub latem, po zakończeniu kwitnienia. Po przesadzeniu należy unikać podlewania przez dwa tygodnie, by dać możliwość bezpiecznego zasklepienia uszkodzeń kruchych korzeni.

CIĘCIE PO KWITNIENIU:
Po przekwitnieniu pęd kwiatostanowy można uciąć tuż przy nasadzie liści, a wówczas kolejny, silniejszy pęd z większymi kwiatami rozwinie się w następnym roku. Można też skrócić nieco pęd zostawiając węzły (pąki) jakie znajdują się w jego dolnej części, a wówczas rozwiną się z nich kolejne kwiatostany w ciągu 2–3 miesięcy.

Najczęściej występujące choroby:
Szara pleśń - rozwojowi infekcji sprzyja temperatura mniejsza niż 16 °C oraz wilgotne, słabo klimatyzowane pomieszczenie. Do infekcji dochodzi podczas kwitnienia roślin – grzyby pojawiają się na kwiatach w formie wielu małych, nieestetycznych plamek. W przypadku tej choroby należy usunąć porażone kwiaty, ponieważ grzyby potrafią się szybko rozprzestrzeniać.

Najczęściej występujące szkodniki:
Przędziorki – szkodniki te wysysając soki z liści mogą powodować osłabienie roślin. Inne objawy żerowania owadów to żółtawe przebarwienia liści i ich wcześniejsze opadanie.

Wełnowce (Pseudococcus spp.) – żerują na spodniej stronie liści, a także na innych częściach rośliny w tym bardzo często na samych kwiatach. Te trudne do zwalczania szkodniki powodują wysysanie soków z rośliny w wyniku czego na liściach pojawiają się żółte plamy, które z czasem stają się brązowe.

Tarczniki (Diaspididae) – szkodniki te żerują na spodniej stronie liści oraz na pędach wysysając sok z roślin. Na roślinach obserwujemy je w postaci brązowych tarczek. Ich żerowanie powoduje osłabienie rośliny.